Bu konu hakkında çokça sohbet ve izahları bulunuyor
Bu sadece bir bölüm içeriyor
Anı yaşamada ‘iddia-hedef-başarı’ ilişkisini açıklıyor
Başarı, Anı yaşamak değil diyor. Anı yaşamak, başarı için ARAÇTIR diyor
“(önce) anımızı yaşayıp da (eylemimizi sonra) yapacak gibi anlarsak (anı) oradan kaçırıyoruz,
yapacağımızı azmedeceğiz ki anımızı yaşamak mecburiyetinde kalalım” diyor
Sohbetteki bazısının ‘kopya-şekil’ sorularını, uygun biçimde tersliyor
Muhatabın ilgisizlik ve dikkat çapını öyle net görüyor ki
biri iddia hakkında şablon nevi sorarken onu terslemekten birden son anda vaz geçiyor:
Adeta demek üzere ki: ‘senden iddia filan olmaz…’ Böylece muhataba bir fırsat daha tanıyor

Şurasının Dikkate Alınması Gerekir:
1960’larda DURU’nun kavramlandırdığı ‘Anı Yaşamak’ hadisesi,
günümüz spiritüalistlerince çalınarak
emperyalist propagandanın bir şiarı durumuna sokulmuştur
Oysaki DURU, bunu yerli ve milli bir tecrübenin sonucunda açıklarken aynı zamanda
anı yaşamanın hem (imanen dayanmaksızın) gerçekleşemeyeceğini
hem hedef edinmeksizin başarılamayacağını söylemişti

Spiritüalistler bu hadiseyi amaç kabilinde görüp gösterirlerken
DURU, bunun başarmak için araç olduğunu 1960’larda yazdı konuştu
Bu tarihi süreçler, tespitte orijinal tecrübeyle ‘kopya-şekil slogancılığın’ farkını gösteriyor
ve hadiselerin/hallerin yalnız cüsselerini kullananlarca pompalanan kabuktan sözlerle
yığınların ne maksatlara gebe hayat yaşadığına dikkat çekiyor
Tıpkı Duru’nun sıkça ortaya koyduğu kendi kavramları olan Öz-Özdenlik gibi izahları,
gene ’emperyalist spiritüalizme’ hizmet eden sözde yerli akımların,
bunu kendilerine vitrin hale getirmeleri gibi…